Należy do pasz syntetycznych, otrzymuje się go podczas syntezy amoniaku z dwutlenkiem węgla. Występuje on w postaci drobnych bezbarwnych kryształków o gorzkawym smaku i bez zapachu. Po zmieleniu ma wygląd białego proszku. Zawiera 45% azotu, co odpowiada 2 600 g białka ogólnego. Stosuje się go w żywieniu cieląt (począwszy od 6 miesiąca życia), krów dojnych, opasów i owiec w ilości ok. 20-25 g na 100 kg wagi żywej.
Skarmianie większych ilości mocznika może powodować zatrucia kończące się nawet w ciągu kilku godzin śmiercią zwierzęcia. Dlatego też zwierzęta należy przyzwyczajać do niego stopniowo zaczynając od podawania 20% dziennej dawki i dochodząc do pełnej dawki w ciągu mniej więcej 7 dni. Najlepiej skarmiać go z paszami niskobiołkowymi, a więc takimi, jak kiszonki z kukurydzy oraz liście i wytłoki buraczane. Można też go podawać, powymieszaniu, z otrębami i śrutami zbożowymi. Mieszanka taka musi być sucha. Nie wolno podawać mocznika w wodzie do picia.
Ostatnie badania wykazały, że mocznik (chociaż w niedużych ilościach) występuje w niektórych paszach naturalnych, a więc takich, jak: susz z lucerny, mączka bawełniana, mączka lniana, śruta owsiana, mączka sojowa, otręby pszenne. |
