Znaczenie składników mineralne w paszach dla zwierząt

Cielę z silnymi objawami krzywicy

Z kilkudziesięciu pierwiastków znajdujących się w przyrodzie ok. 20 jest niezbędnych dla zwierząt; muszą one być im dostarczane z paszą. Niektóre z nich. jak: węgiel, wodór, tlen i azot. występują przeważnie w związkach organicznych, pozostałe zaś z reguły tworzą połączenia nieorganiczne. Składniki te dzielimy na makroelementy, to jest takie, których organizm zwierzęcy potrzebuje w stosunkowo dużych ilościach, oraz mikroelementy, które aczkolwiek potrzebne są w bardzo małych ilościach, to jednak spełniają bardzo ważną rolę.

Związki mineralne należą do ważnych środków w intensyfikacji żywienia, poprawiają bowiem wykorzystanie paszy przez zwierzęta. a tym samym wpływają na ich wzrost i wagę. Są one niezbędne dla wszystkich zwierząt gospodarskich. Niedobór ich w paszach czy występowanie w nieodpowiednim stosunku powodują duże straty w chowie i hodowli zwierząt, gdyż są przyczyną:

• zahamowania wzrostu młodych zwierząt,
• powstawania krzywicy lub porowatości kości, wskutek czego stają się one kruche i łamliwe,
• obniżania mleczności krów,
• znoszenia przez kury jaj bez skorupy,
• zmniejszenia apetytu oraz gorszego wykorzystywania podstawowych składników pokarmowych,


• zaburzeń w procesach rozrodczych.

Zahamowanie wzrostu kości u prosięcia na skutek braku fosforu

Do składników potrzebnych zwierzętom najbardziej, a jednocześnie występujących w za małych ilościach w skarmianych paszach należą makroelementy (sód, chlor, wapń i fosfor), a także w znacznie mniejszych ilościach mikroelementy (miedź, kobalt, żelazo, cynk, mangan, jod). Zwierzęta wykazują największe zapotrzebowanie na sól kuchenną, gdyż prawie wszystkie pasze zawierają niewielkie ilości sodu i chloru, a zapotrzebowanie zwierząt na te pierwiastki jest stosunkowo wysokie. Bardzo ważnym składnikiem paszy są związki wapnia i fosforu - głównego budulca kości. Szczególnie młode zwierzęta szybko reagują na niedobór w organizmie wapnia i fosforu. Przestają one wówczas rosnąć, pobierają mniej pokarmu, prawie zupełnie nie reagują na podniety, często rozwija się u nich krzywica lub paraliż tylnych kończyn. W wyniku długotrwałego niedoboru tych składników młode zwierzęta padają z wycieńczenia. U zwierząt starszych, przy umiarkowanym niedoborze, objawy te nie są tak wyraźne.